ਸੰਨੀਆ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ

ਉਹ ਨੰਨੀ ਸੀ ਚਿੜੀ
ਫੁਦਕਦੀ ਸੀ ਰਹਿੰਦੀ
ਲੱਤਾਂ ਨੂੰ ਚਿੰਬੜਕੇ
ਸਦਾ ਪਾਪਾ ਸੀ ਕਹਿੰਦੀ

ਪਤਾ ਨੀ ਲੱਗਿਆ
ਕਦ ਬੜੀ ਹੋ ਗਈ ਉਹ
ਪਾਪਾ ਤੇ ਮੰਮੀ ਵਿਚਲੀ
ਕੜੀ ਹੋ ਗਈ ਉਹ

ਦੇਖਦੇ ਹੀ ਦੇਖਦੇ
ਉੜਨੇ ਲੱਗੀ ਉਹ
ਚਸ਼ਮੇ ਤੋਂ ਕਦ
ਬਣ ਗਈ ਨਦੀ ਉੁਹ

ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਚਾਵਾੰ ਨਾਲ
ਉਹਦੇ ਮੈਂ ਕਾਜ ਰਚਾਏ ਸੀ
ਯਾਰਾੰ ਸੰਗ ਰੱਜ ਕੇ
ਮੈਂ ਉਹਦੇ ਸ਼ਗਨ ਮਨਾਏ ਸੀ

ਪਤਾ ਨੀ ਕਦ ਉਹਨੇ
ਕਰਲੀ ਸੀ ਤਿਆਰੀ
ਛੱਡ ਕੇ ਇਕੱਲਾ ਕਿਉੰ
ਮਾਰ ਗਈ ਉਹ ਉਡਾਰੀ

ਕਿੱਥੋਂ ਲਿਆਵਾਂਗਾ ਮੈਂ
ਲੱਭ ਹੁਣ ਚਿੜੀ ਨੂੰ
ਵਿਹੜੇ ਅਪਣੇ ਦੀ
ਉੁਸ ਫੁੱਲਝੜੀ ਨੂੰ

ਹਰ ਜੀ ੨੭/੧੦।੨੦੧੬