ਅਨੋਖਾ ਮਨੁੱਖ

ਕੱਚਾ ਕੋਠਾ ਉਹਦਾ ਬਿਨ ਦਰਵਾਜ਼ੇ
ਵਿਹੜੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹੈ ਇੱਕ ਰੁੱਖ ਵੀ
ਕਦੇ ਨਾਂ ਉਹਨੂੰ ਖਾਂਦਾ ਕੁੱਝ ਦੇਖਿਆ
ਕੀ ਕਦੇ ਉਹਨੂੰ ਲੱਗਦੀ ਭੁੱਖ ਵੀ
ਹਰ ਸਮੇਂ ਮੂੰਹ ਚੋਂ ਕੁੱਝ ਬੋਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ
ਦੇਖਿਆ ਨਹੀਂ ਕਦੇ ਮੈ ਉਹਨੂੰ ਚੁੱਪ ਵੀ
ਕੱਲਾ ਰਹਿੰਦਾ ਮਸਤ ਮਲੰਗ ਜਿਹਾ
ਦਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੁੱਖ ਵੀ
ਮੰਜਾ ਡਾਹ ਕੇ ਵਿੱਚ ਵਿਹੜੇ ਦੇ
ਵਿੱਚ ਸਿਆਲਾਂ ਸੇਕਦਾ ਧੁੱਪ ਵੀ
ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਉਹ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਂਦਾ
ਹੋਵੇ ਜਿਹੜੀ ਮਰਜੀ ਚਾਹੇ ਰੁੱਤ ਵੀ
ਨਾਂ ਉਹ ਕਦੇ ਦੀਵਾ ਬੱਤੀ ਬਾਲਦਾ
ਹੋਵੇ ਚਾਹੇ ਹਨ੍ਹੇਰਾ ਘੁੱਪ ਵੀ
ਅਕਸਰ ਉਹਨੂੰ ਮੈ ਦੇਖ ਹੀ ਲੈਨਾ
ਪਰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹ ਜਾਂਦਾ ਛੁੱਪ ਵੀ
ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਹੈ ਉਹ ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਹੈ ਮਨੁੱਖ ਵੀ

ਹਰ ਜੀ ੦੧-੦੭-੨੦੧