ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਜੋ ਸਾਥੀ ਮੇਰਾ
ਹੁਣ ਪਤਾ ਨੀਂ ਕਿਓਂ ਰੁੱਸ ਗਿਆ
ਸੋਹਨਾ ਸ਼ੈਲ ਜਵਾਨ ਹੁੰਦਾ ਸੀ
ਹੁਣ ਐਵੇਂ ਹੀ ਓਹ ਠੁਸ ਗਿਆ
ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਜਵਾਨੀ ਤੱਕ
ਖੇਡਦੇ ਕੱਠੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ
ਵਿਚ ਜਵਾਨੀ ਦੋਵੇਂ ਜਣੇ
ਅਕੜ ਅਕੜ ਕੇ ਬਹਿੰਦੇ ਸੀ
ਕੱਠਿਆਂ ਅਸੀਂ ਮਸਤੀ ਮਾਰੀ
ਕੱਠਿਆਂ ਚੰਨ ਚੜਾਏ ਅਸੀਂ
ਸੁੰਨ੍ਮ ਸੁਨੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਓਤੇ
ਵਖਰੇ ਰੰਗ ਰੰਗਾਏ ਅਸੀਂ
ਪੱਕੀ ਹੋਰ ਹੋ ਗਈ ਯਾਰੀ
ਸ਼ਾਦੀ ਜਦ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਮੇਰੀ
ਝੱਟ ਸੀ ਓਹ ਉਠ ਖਲੋਂਦਾ
ਸੁਣਦਾ ਜਦ ਹਾਕ ਸੀ ਮੇਰੀ
ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆ ਤੋ ਓਹ
ਹੁਣ ਕੁਝ ਬੁਝਿਆ ਬੁਝਿਆ ਰਹਿੰਦਾ
ਝੰਜੋੜ ਝੰਜੋੜ ਕੇ ਪੁੱਛ ਲਿਆ ਮੈਂ
ਪਰ ਓਹ ਮੂਹੋਂ ਕੁਝ ਨੀ ਕਹਿੰਦਾ
ਸਿਰ ਸੁੱਟ ਕੇ ਓਹ ਬੈਠਾ ਰਹਿੰਦਾ
ਨਾਂ ਵਾਜਾਂ ਮਾਰੇ ਤੋ ਬੋਲੇ
ਖਿੱਚ ਧੂਹ ਵੀ ਕਰਕੇ ਦੇਖ ਲੀ
ਓਹ ਪਤੰਦਰ ਮੁੰਹ ਨਾਂ ਖੋਲੇ
ਲੈਕੇ ਓਹਨੂੰ ਨਾਲ ਫਿਰਾਂਗਾ
ਚਾਹੇ ਮੁੰਹ ਲਟਕਾਈ ਰੱਖੇ
ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਾ
ਜਦ ਤੱਕ ਓਹ ਗਰਦਨ ਨਾ ਚੱਕੇ
ਖਬਰੇ ਕਿਹਦੀ ਨਜਰ ਲੱਗ ਗਈ
ਯਾ ਲੱਗਿਆ ਕੋਈ ਰੋਗ ਅਵੱਲਾ
ਕੱਠਿਆਂ ਅਸੀਂ ਉਮਰ ਹੰਡਾਈ
ਹੁਣ ਓਹਨੂੰ ਕਿੰਝ ਮਰਨ ਦਿਆਂ ਕੱਲਾ
ਇੱਕੋ ਸਮੇਂ ਮਰਾਂਗੇ ਦੋਵੇਂ
ਕੱਠਿਆਂ ਦੀ ਸਾਡੀ ਹੋਊ ਨਹਿਲਾਈ
ਕੱਠਿਆਂ ਦੀ ਅਰਥੀ ਸੱਜੁਗੀ
ਕੱਠਿਆਂ ਦੀ ਹੋਊਗੀ ਵਿਦਾਈ
No comments:
Post a Comment