ਆਪਣਿਆਂ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ

ਜੋ ਅਪਣੱਤ ਦੇ ਹਾਮੀ ਸਨ
ਪਾਸਾ ਵੱਟ ਗਏ ਓਹ ਛੇਤੀ
ਹੁਣ ਲੱਭਿਆਂ ਲੱਭਦੇ ਨੀਂ
ਜਿਹੜੇ ਬਣਦੇ ਸੀ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰੇ

ਇਹ ਔਖਾ ਵੇਲਾ ਜੋ
ਜੇ ਕਿਤੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਕੁਝ ਪਹਿਲਾਂ
ਤਾਂ ਕਾਫੀ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ
ਮੇਰੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਛੁੱਟਕਾਰੇ

ਘਰ ਫੂਕ ਤਮਾਸ਼ਾ ਸੀ
ਨਿੱਤ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਕੋਲ ਬਹਾਕੇ
ਆਪਾ ਕਈਆਂ ਤੇ ਵਾਰਿਆ
ਕਈ ਡੁਬਦੇ ਸੀ ਮੈਂ ਤਾਰੇ 

ਮੈਂ ਮਰ ਮਰ ਕੇ ਜਿਓਂਆ
ਮੇਰੀ ਬਾਤ ਕਿਸੇ ਨਾਂ ਪੁੱਛੀ
ਸਭ ਪਾਸਾ ਵੱਟ ਗਏ
ਡਿੱਗਿਆ ਦੇਖ ਕੇ ਮੁੰਹ ਦੇ ਭਾਰੇ

ਕੁਝ ਯਾਰ ਜੁੰਡੀ ਦੇ ਨੇ
ਜਿਹਨਾ ਮੋਢਾ ਆਪਣਾ ਦਿੱਤਾ
ਤਿਣਕੇ ਨੂੰ ਫੜ ਡੁੱਬਦਾ ਮੈਂ
ਉੱਠ ਖੜਿਆ ਓਹਨਾ ਸਹਾਰੇ

ਨਾਂ ਲੈ ਮੰਜਿਲ ਤੱਕ ਜਾਊ
ਮੈਨੂੰ ਕਬਰਾਂ ਦੀ ਮਿੱਟੀ
ਸਿਵਿਆਂ ਦਾ ਧੁਆਂ ਵੀ
ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਜੂ ਅੱਧ ਵਿਚਕਾਰੇ

ਜੋ  ਸਾਥ ਮੰਜਿਲ ਤੱਕ  ਦਊ 
ਓਹ ਹੈ ਜੀਵਨ ਦਾ ਸਾਥੀ
ਬੱਚੇ  ਸ਼ਾਇਦ ਨਾਲ ਖੜਨਗੇ 

ਪਰ ਬਾਪੂ ਖ੍ੜੂ ਲਾਠੀ ਦੇ ਸਹਾਰੇ