ਅਲਵਿਦਾ

ਜੋ ਮੇਰੀ ਸੀ ਖਿਆਲੀ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ
ਓਹ ਤਾਂ ਟੁੱਟ ਗਈ ਅੱਧ ਵਿਚਕਾਰ
ਸਫਰ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਤਹਿ ਮੈਂ ਕੀਤਾ
ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਸੱਚੇ ਪਿਆਰ

ਕਵਿਤਾ ਦੀਆਂ ਜੋ ਲੱਗੀਆਂ ਸਨ ਟੱਟੀਆਂ
ਓਹ ਵੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਹੋ ਗਈਆਂ  ਬੰਦ
ਫੇਰ ਲਿਖਾਂਗਾ ਮੁੜਕੇ ਸੱਜਣੋ
ਉਤਰੇਗਾ ਜਦ ਫਿਰ ਕੋਈ ਨਵਾਂ ਛੰਦ

ਤਦ ਤੱਕ ਮੇਰੀ ਹੱਥ ਜੋੜਕੇ
ਸਾਰੇ ਕਰਿਓ ਫਤਿਹ ਕਬੂਲ
ਮਾਫ਼ ਕਰ ਦਿਓ ਇਸ ਨਾਸਮਝ ਦੀ
ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਹਰ ਇਕ ਭੁੱਲ

ਖੁਸ਼ੀ ਵਸੋ ਰਹੋ ਚੜਦੀ ਕਲਾ ਵਿਚ
ਫੇਰ ਮਿਲਾਂਗੇ ਛੇਤੀ ਹੀ ਜਰੂਰ
ਸਦਾ ਹੀ ਰਹੀਏ ਮਨਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ
ਉਂਝ ਚਾਹੇ ਵਸੀਏ ਕੋਹਾਂ ਦੂਰ

ਸੂਰਜ

ਅੱਜ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀ ਖਿੜਕੀ ਚੋਂ 

ਮੈਂ ਚੜਦਾ ਸੂਰਜ  ਦੇਖਿਆ ਸੀ 

ਓਹਦੀ ਸੁਨਿਹਿਰੀ ਧੁੱਪ  ਨੂੰ ਮੈਂ 

ਵਿਚ ਵਿਹੜੇ ਖੜ ਕੇ ਸੇਕਿਆ ਸੀ 

ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਪਹਾੜੀ ਦੇ ਉੱਤੋਂ ਦੀ 

ਸਿਰ ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਚੱਕਿਆ ਸੀ 

ਇਕ ਸ਼ਰ੍ਮੀਲੀ ਨਾਰ ਵਾਂਗੂੰ ਉਸ 

ਅੱਖਾਂ ਨੀਵੀਆਂ ਕਰਕੇ ਤੱਕਿਆ ਸੀ 

ਇਕ ਬੱਦਲੀ ਨੇ ਛੇਤੀ ਆਕੇ 

ਓਹਦੇ ਅੱਗੇ ਪੱਲਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ 

ਜਿੱਦਾਂ ਡੋਲੀ ਚੋਂ ਨਿੱਕਲੀ ਵਹੁਟੀ ਦਾ 

ਘੁੰਡ ਸੱਸ ਨੇ ਨੀਵਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ 

ਓਹਦੀਆਂ ਸੋਨੇ ਰੰਗੀਆਂ ਕਿਰਨਾ ਨੇ 

ਵੇਹੜਾ ਮੇਰਾ ਰੁਸ਼ਨਾ ਦਿੱਤਾ 

ਜਿਦਾਂ ਨਵ ਵਿਆਹੀ ਨੇ ਸਹੁਰੇ ਘਰ 

ਆ ਅਪਣਾ ਦਾਜ ਸਜਾ ਦਿੱਤਾ

ਹਰ ਪਾਸੇ ਚਹਿਕਾਂ ਮਹਿਕਾਂ ਸਨ 

ਇੱਕ ਅਦਭੁਤ ਜਿਹਾ ਨਜ਼ਾਰਾ ਸੀ 

ਵਹੁਟੀ ਆਉਣ ਦੇ ਚਾ ਵਿਚ  

ਜਿਵੇ ਨੱਚਿਆ ਟੱਬਰ ਸਾਰਾ ਸੀ